Produkujemy więcej obrazów niż jesteśmy w stanie przyswoić. Mamy do czynienia z wizualnym przeładowaniem. Jak to określił Vilem Flusser w latach 80-tych – oglądamy zbyt wiele obrazów niepotrzebnych, a w związku z tym niezrozumiałych.
Fundacja kładzie nacisk na świadome wykorzystywanie języka wizualnego, wynikające ze zrozumienia społecznych kontekstów funkcjonowania obrazu. Dopiero dzięki osadzeniu obrazu w kontekście rozumiemy pojedyncze znaczenia, mając w myśli całą galaktykę semantycznych powiązań, możemy budować między nimi relacje – to zaś staje się nośnikiem historii.
Jednak w przypadku zanieczyszczenia wizualności wynikającego z kondycji postmodernistycznych zasad gry, gdzie każdy ma prawo do kreowania rzeczywistości w jakiej żyje, rzecz jest tak rozdrobniona, iż nie wierzymy w możliwość budowania metanarracji – to znaczy takich narracji, w których występują pojęcia nie do końca opisywalne w obiektywny sposób, jak walka o wolność czy naród. To małe, pozornie zwykłe historie mają największy potencjał w czasach, które Zygmunt Bauman opisuje jako płynną rzeczywistość.
Suma wszystkich tych idei przywodzi na myśl pojęcie drugiego obiegu – ale nie drugiego obiegu działającego na zasadzie alternatywy, która wykracza poza mainstream – lecz nieoceniającego i niekonkurującego z innym spojrzenia. W taki sposób zafunkcjonowały pierwsze ziny pojawiające się na przełomie lat 1920 i 1930, związane przede wszystkim z literaturą science- fiction, która nie istniała wtedy w ogólnej świadomości odbiorców. Self-publishing w tym, jak i wielu innych wypadkach stał się platformą, która powstała z potrzeby stworzenia własnego języka. Obiektem naszego zainteresowania są przede wszystkim małe historie i język codzienności, ale też reakcjonizm i rewizjonizm rozumiany tutaj jako sposób na intelektualne przewartościowanie sytuacji w której żyjemy.
Będąc drugim obiegiem nie chcemy robić rewolucji. Rozumiemy, że model przez nas proponowany nie jest do końca odkrywczy – nie moglibyśmy obudować się taką strukturą gdyby nie sieć kontekstów-inspiracji, z których czerpiemy. Przecież myślenie o sztuce jako o konstrukcji społecznej funkcjonuje już od czasów platońskich. Już wtedy alegoria jaskini z “Republiki” nakreśliła kurs, którym podąża wielu teoretyków wizualności oraz twórców. Jednym z nich jest Joseph Beuys, który tłumacząc martwemu zającowi swoją sztukę zaznacza dobitnie potrzebę budowania kontekstu dzieła poprzez dialog.
W momencie gdy nie tyle czytanie, ile kreowanie obrazów staje się umiejętnością społeczną, bardziej zachowaniem instynktownym niż świadomym aktem twórczym, zauważamy, że odwoływanie się do elit i tworzenie ich jest zabiegiem nieco sztucznym. Naszym zdaniem coraz częściej granica między uznanym twórcą, a amatorem zaciera się, a potrzeba indeksowania i identyfikacji dotyka coraz szerszych kręgów – chcemy dać im głos.

Praca nad zinem Alternative Facts (Katarzyna Ewa Legendź)