Produkujemy więcej obrazów niż jesteśmy w stanie przyswoić. Mamy do czynienia z wizualnym przeładowaniem. Jak to określił Vilem Flusser w latach 80-tych – oglądamy zbyt wiele obrazów niepotrzebnych, a w związku z tym niezrozumiałych.
Fundacja kładzie nacisk na świadome wykorzystywanie języka wizualnego, wynikające ze zrozumienia społecznych kontekstów funkcjonowania obrazu. Dopiero dzięki osadzeniu obrazu w kontekście rozumiemy pojedyncze znaczenia, mając w myśli całą galaktykę semantycznych powiązań, możemy budować między nimi relacje – to zaś staje się nośnikiem historii.
Jednak w przypadku zanieczyszczenia wizualności wynikającego z kondycji postmodernistycznych zasad gry, gdzie każdy ma prawo do kreowania rzeczywistości w jakiej żyje, rzecz jest tak rozdrobniona, iż nie wierzymy w możliwość budowania metanarracji – to znaczy takich narracji, w których występują pojęcia nie do końca opisywalne w obiektywny sposób, jak walka o wolność czy naród. To małe, pozornie zwykłe historie mają największy potencjał w czasach, które Zygmunt Bauman opisuje jako płynną rzeczywistość.
Suma wszystkich tych idei przywodzi na myśl pojęcie drugiego obiegu – ale nie drugiego obiegu działającego na zasadzie alternatywy, która wykracza poza mainstream – lecz nieoceniającego i niekonkurującego z innym spojrzenia. W taki sposób zafunkcjonowały pierwsze ziny pojawiające się na przełomie lat 1920 i 1930, związane przede wszystkim z literaturą science- fiction, która nie istniała wtedy w ogólnej świadomości odbiorców. Self-publishing w tym, jak i wielu innych wypadkach stał się platformą, która powstała z potrzeby stworzenia własnego języka. Obiektem naszego zainteresowania są przede wszystkim małe historie i język codzienności, ale też reakcjonizm i rewizjonizm rozumiany tutaj jako sposób na intelektualne przewartościowanie sytuacji w której żyjemy.
Będąc drugim obiegiem nie chcemy robić rewolucji. Rozumiemy, że model przez nas proponowany nie jest do końca odkrywczy – nie moglibyśmy obudować się taką strukturą gdyby nie sieć kontekstów-inspiracji, z których czerpiemy. Przecież myślenie o sztuce jako o konstrukcji społecznej funkcjonuje już od czasów platońskich. Już wtedy alegoria jaskini z “Republiki” nakreśliła kurs, którym podąża wielu teoretyków wizualności oraz twórców. Jednym z nich jest Joseph Beuys, który tłumacząc martwemu zającowi swoją sztukę zaznacza dobitnie potrzebę budowania kontekstu dzieła poprzez dialog.
W momencie gdy nie tyle czytanie, ile kreowanie obrazów staje się umiejętnością społeczną, bardziej zachowaniem instynktownym niż świadomym aktem twórczym, zauważamy, że odwoływanie się do elit i tworzenie ich jest zabiegiem nieco sztucznym. Naszym zdaniem coraz częściej granica między uznanym twórcą, a amatorem zaciera się, a potrzeba indeksowania i identyfikacji dotyka coraz szerszych kręgów – chcemy dać im głos.

Paper Beats Rock jest fundacją i projektem DIY poświęconym edukacji wizualnej. Jesteśmy zafascynowani kulturą zinów, fotoksiążek i wszystkimi ludzmi, którzy za nią stoją. Naszym głównym celem jest zbieranie, agregowanie, wspieranie i promocja prac artystów z południowo-wschodniej Europy. Mamy marzenie stworzenia obszernej biblioteki publikacji fotograficznych. Mamy także na koncie liczne działania edukacyjne, dla różnych grup, oparte na idei storytellingu, czytania obrazów, narracji, oprawy książek, edycji obrazów i wszystkich rzeczy związanych z fotoksiążką. Paper Beats Rock jest także wydawnictwem – udało nam się opublikować kilka książek utalentowanych młodych artystów. Prywatnie jesteśmy fotografami, projektantami i edukatorami. Jesteśmy organizacją pozarządową formalnie zarejestrowaną w Polsce.

Praca nad zinem Alternative Facts (Katarzyna Ewa Legendź)

Produkujemy więcej obrazów niż jesteśmy w stanie przyswoić. Mamy do czynienia z wizualnym przeładowaniem. Jak to określił Vilem Flusser w latach 80-tych – oglądamy zbyt wiele obrazów niepotrzebnych, a w związku z tym niezrozumiałych.
Fundacja kładzie nacisk na świadome wykorzystywanie języka wizualnego, wynikające ze zrozumienia społecznych kontekstów funkcjonowania obrazu. Dopiero dzięki osadzeniu obrazu w kontekście rozumiemy pojedyncze znaczenia, mając w myśli całą galaktykę semantycznych powiązań, możemy budować między nimi relacje – to zaś staje się nośnikiem historii.
Jednak w przypadku zanieczyszczenia wizualności wynikającego z kondycji postmodernistycznych zasad gry, gdzie każdy ma prawo do kreowania rzeczywistości w jakiej żyje, rzecz jest tak rozdrobniona, iż nie wierzymy w możliwość budowania metanarracji – to znaczy takich narracji, w których występują pojęcia nie do końca opisywalne w obiektywny sposób, jak walka o wolność czy naród. To małe, pozornie zwykłe historie mają największy potencjał w czasach, które Zygmunt Bauman opisuje jako płynną rzeczywistość.
Suma wszystkich tych idei przywodzi na myśl pojęcie drugiego obiegu – ale nie drugiego obiegu działającego na zasadzie alternatywy, która wykracza poza mainstream – lecz nieoceniającego i niekonkurującego z innym spojrzenia. W taki sposób zafunkcjonowały pierwsze ziny pojawiające się na przełomie lat 1920 i 1930, związane przede wszystkim z literaturą science- fiction, która nie istniała wtedy w ogólnej świadomości odbiorców. Self-publishing w tym, jak i wielu innych wypadkach stał się platformą, która powstała z potrzeby stworzenia własnego języka. Obiektem naszego zainteresowania są przede wszystkim małe historie i język codzienności, ale też reakcjonizm i rewizjonizm rozumiany tutaj jako sposób na intelektualne przewartościowanie sytuacji w której żyjemy.
Będąc drugim obiegiem nie chcemy robić rewolucji. Rozumiemy, że model przez nas proponowany nie jest do końca odkrywczy – nie moglibyśmy obudować się taką strukturą gdyby nie sieć kontekstów-inspiracji, z których czerpiemy. Przecież myślenie o sztuce jako o konstrukcji społecznej funkcjonuje już od czasów platońskich. Już wtedy alegoria jaskini z “Republiki” nakreśliła kurs, którym podąża wielu teoretyków wizualności oraz twórców. Jednym z nich jest Joseph Beuys, który tłumacząc martwemu zającowi swoją sztukę zaznacza dobitnie potrzebę budowania kontekstu dzieła poprzez dialog.
W momencie gdy nie tyle czytanie, ile kreowanie obrazów staje się umiejętnością społeczną, bardziej zachowaniem instynktownym niż świadomym aktem twórczym, zauważamy, że odwoływanie się do elit i tworzenie ich jest zabiegiem nieco sztucznym. Naszym zdaniem coraz częściej granica między uznanym twórcą, a amatorem zaciera się, a potrzeba indeksowania i identyfikacji dotyka coraz szerszych kręgów – chcemy dać im głos.

Paper Beats Rock is a foundation and a DIY project dedicated to visual education. We are fascinated by zine culture, photobooks and all the people behind it. Our main goal is to gather, support, promote and aggregate works of artists from southeastern Europe. It’s our dream to create a comprehensive library of photographic publications. We have conducted numerous educational activities for various groups, constructed around the idea of storytelling, reading images, book binding, image editing and all things “photobooky”. Paper Beats Rock is also a publishing house – we were lucky enough to publish a few books of gifted young artists. Privately we are photographers, designers, and educators. We are a NGO formally registered in Poland.

During the extended Fotofestiwal 2014 workshops, Łódź (right: Martyna Wyrzykowska)